Twee zusjes (Beba en Cuca) en een broer (Lalo), volwassen geworden, spelen vanavond de oude wereld, de wereld van hun ouders, na. Meedogenloos! In hun spel doorzien ze de huichelarij en de spitsvondige smoesjes van de oudere generatie. De "kinderen" staan niet stil bij de constatering dat het leven nutteloos is, maar ze weten er ook niet aan te ontsnappen.
Dat is hun noodlot. Hun imitatie is een afreageren van hun ongenoegen. Op exacte vragen van de officier van justitie (symbool van de instantie die de oude wereld in stand moet houden) komen geen exacte antwoorden. Op de vraag "Waarom vermoordde je je ouders?" (symbool van de oude wereld), komt langzaam. maar met nadruk op elk woord: "Ik wou gewoon leven!". De kloof kan niet met redelijk gepraat overbrugd worden. Lalo, aan het einde van de uitputtingsslag: "Ondanks alles hou is van ze."